Les Menuires, MTB in de sneeuw

Wij Nederlanders kunnen allemaal fietsen. Door weer en wind
stappen wij op onze stalen ros en trotseren de jungle op de openbare weg. In
andere landen is de fiets helemaal niet zo vanzelfsprekend en fietsen de
inwoners vaak om sportief bezig te zijn. Het was daarom al heel normaal om met
je fiets de bergen in te gaan en op de weg de Alpe d’Huez op te rijden of een
spannend bergpad te kiezen met je mountainbike. Sinds een aantal jaar is het
fenomeen downhill geboren en is het doel om zo snel mogelijk op rotsachtige
bergen naar beneden te rijden. Tot zover kunnen wij Nederlanders nog meepraten,
want wij Nederlanders schrikken niet van de hoogte van de Vaalserberg. Wij
hebben echter geen sneeuw!

Het is heel vreemd om met je mountainbike in de sneeuw te
staan. Minder makkelijk schat je diepte, je hebt veel meer kleding aan en er is
geen modder die je uitdagend aankijkt. Gelukkig ga ik enkele reis naar beneden.

Roc’n bike in Les Menuires

Het Roc’n bike parcours ligt in Les Menuires en begint op ongeveer

2.500 meter hoogte. De afdaling leidt je in ongeveer 4 km over de rodelbaan naar het dal. Het eerste deel start je op de skipiste en na 200 meter afdalen draai je de rodelbaan op. De rodelbaan is tijden de Roc’n Bike afgesloten voor andere activiteiten en je treft dus geen andere wintersporters op het parcours.

Downhill MTB in de sneeuw

De fietsen passen precies in de lift en je wordt boven afgezet. Er zit dus geen meter klimwerk tussen. Beneden verzamelen de downhillers

en daar krijg je een fiets. Je hoeft je eigen fiets niet mee te nemen voor de Roc’n Bike. De fietsen die je krijgt zijn moderne full suspension fietsen met schijfremmen. Daarnaast zal je eigen fiets het niet overleven want hij moet tegen een stootje kunnen. Daarom is een helm verplicht en kun je ook professionele scheenbeschermers en rugbescherming lenen. Ik ben er klaar voor en we gaan naar boven!

We vertrekken met de lift omhoog. De fietsen zijn groter dan normaal lijkt en er zitten moderne grote wielen op met dubbele vering. Het is met alle bescherming net echt en ik begin hem een beetje te knijpen. De fietsen zijn net even anders dan de mountainbike waar ik normaal op fiets. Het lage zadel gaat ervoor zorgen dat ik in ieder geval niet over mijn stuur heen val.

Samen met mijn collega fietsers ga ik aan de rand van de
afdaling staan. Met een bemoedigende ‘GO’ storten we ons naar beneden. De
snelheid neemt direct toe en met name op het eerste harde deel neemt de
snelheid snel toe. De eerste bocht is meteen lastig en het is belangrijk dat je
de goede lijn hebt, dit betekent net als bij het motorcross de voorgereden
sleuven. Al mijn mountainbike stuurtechnieken van het parcours in Dorst en de
Drunense Duinen kunnen overboord. Dit is overleven in de bocht en je voeten
niet aan de grond zetten. De eerste bocht ontkom ik er echter niet aan, vol in
de remmen en voeten aan de grond! Dit moet beter de rest van het parcours, want
4 km gaat op deze manier een dag duren.

Vol overgave stort ik me richting bocht twee. De snelheid
neemt weer toe, de controle is er, maar ook zo weer verdwenen. Zachte diepe
sneeuw zorgt ervoor dat ik net zoveel controle houd als een hovercraft die
haaks de bocht om moet. Na 50 meter snelheid maken raak ik volledig de grip
kwijt en duikel ik voorover de sneeuwrand in. Er is fysiek niets kapot, maar
mijn ego is volledig gebroken. De glimlach is echter niet van mijn gezicht te
krijgen. Dit is gaaf!

Na mijn spectaculaire val ben ik mijn dieptepunt voorbij en
begin iedere bocht beter af te dalen. De diepe sleuven in de bochten geven
genoeg grip en op het rechte stuk is het zoeken naar de beste lijn en balans
tussen voor- en achterwiel goed afstemmen. De afdaling is overal ongeveer even
stijl en aan het einde zijn er een aantal rechte stukken waar je echte lekker
door kunt rijden. Hoewel ik niet verder dan een maximum snelheid van 43 km/h
kom zijn mijn collega fietsers tot snelheden van 60 km/h gekomen.

Eenmaal over de finish ben ik een liter vocht kwijt en ben
ik bang dat ik toch spierpijn ga krijgen.

Wil je deze sport echt goed onder de knie krijgen, dan moet
je dit ook in de zomer doen, zodat je aan de snelheden kan wennen. Maar in
principe kan iedere geoefende fietser zich aan de Roc’N bike downhill wagen.

Voor de Nederlandse fietser is het dus een echte aanrader.
Maar ik zou er niet aan beginnen als je voor het eerst op de fiets stapt!